วันพระใหญ่

"โน้ต" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากวันปล่อยผี

ทำไมคนเราถึงหวาดกลัวผีกันมากในวันพระใหญ่ ไม่เข้าใจจริงๆ ครับ

ในความรู้สึกของผมคล้ายกับว่า เมื่อถึงวันพระพวกผีต่างๆ จะออกมาเพ่นพ่านขอส่วนบุญ ยิ่งเป็นวันพระใหญ่คือวันสำคัญทางศาสนา ผู้คนทำบุญกันมากมายมหาศาล วิญญาณต่างๆ ก็คงจะออกมารอคอยส่วนบุญกันเป็นแถว

เมื่อวันอาสาฬหบูชาและเข้าพรรษานี่เอง ผมเจอกับเหตุการณ์ที่น่าขนหัวลุก ทำเอาคนไม่ใส่ใจการทำบุญทำทาน อย่างผมต้องลุกขึ้นมาใส่บาตรแต่เช้า

เรื่องเริ่มต้นตั้งแต่เย็นวันจันทร์ วันที่ฟ้าฝนชุ่มฉ่ำ ครึ้มเย็นมาตั้งแต่บ่าย และตกพรำๆ อยู่อย่างนั้นเหมือนไม่ยอมหยุด



ราวห้าโมงกว่าๆ ผมเดินเข้าไปหาแม่ซึ่งกำลังทำกับข้าวอยู่กับเด็กรับใช้ในครัว ขณะที่คุยกันก็ได้กลิ่นแปลกๆ คล้ายใครทอดปลาเค็มมาแต่ไกล ปกติถ้ามีบ้านไหนทอดปลาเค็มกินกับข้าวต้ม มันจะหอมจนเราหิวข้าว แต่คราวนี้มันแปลกครับ...คล้ายกับปลาเค็มนั้นเน่าจนเหม็นตุ ผสมด้วยกลิ่นเหมือนผมไหม้หรือใครเผาหนังหมู!

แม่ก็สบตากับผมแบบรู้แล้ว เงียบๆ ไว้! แต่เจ้าสาวใช้คนเก่งของเราอุทานออกมาทันที "อุ๊ย! เหม็นอะไรก็ไม่รู้ เหม็นจริงๆ ยี้!!" แม่รีบจุ๊ปากห้าม "ไม่ต้องพูด อย่าทัก"

ดาวทำตาโต มีเครื่องหมายคำถามปรากฏชัด ผมเลยอธิบายว่าบ้านเราน่ะมีวัดอยู่ใกล้ๆ แล้วเวลาห้าโมงเย็นน่ะเขาเผาอะไรล่ะจ๊ะ? พอเป็นวันอากาศปิด คือฝนตกขมุกขมัวแบบนี้มันก็อบเอากลิ่นโชยมาน่ะสิ! ดาวร้องอ๋อ...ทำหน้าสยอง และทันทีนั้น กลิ่นก็หายไป...

อากาศพลันสดชื่น เราไม่ได้คิดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ อีกเลย

ตกกลางคืน ดาวหอบผ้าห่มมาจากเรือนคนใช้ที่เธอนอนคนเดียวทุกคืน บอกว่ากลัว เลยขอมานอนห้องรับแขกบ้านเราดีกว่า

บ้านเราชั้นเดียวค่อนข้างกว้าง ด้านหน้าเป็นห้องกระจกมองเห็นสนามหญ้าและต้นไม้ดอกไม้ เราตั้งโต๊ะกินข้าวไว้ที่นี่ พอว่างๆ น้องชายผมก็จะเอาโน้ตบุ๊กมานั่งเล่นอินเตอร์เน็ต บางทีก็ทำงานของมหาวิทยาลัย เขาอยู่ปีหนึ่ง ผมอยู่ปีสาม และเราก็นอนดึกกันทั้งบ้าน

คุณพ่อจะนั่งตรวจงานในห้องของท่าน หรือไม่ก็ดูกีฬา คุณแม่ดูเอเอฟ-รายการโปรด ถ้าเด็กๆ ในรายการเอเอฟไม่นอน แม่ก็จะยังไม่นอนเหมือนกัน

ส่วนเจ้าดาวไปนั่งเท้าคาง เล่นเกมคอมพิวเตอร์กับน้องผม ผมเองเข้าห้องนอนจนเผลอหลับไปตั้งแต่สองยาม มาตื่นอีกทีตอนเพื่อนโทร.เข้ามือถือ ดูนาฬิกาแล้วตีหนึ่ง ครึ่ง...เออ! วันอาสาฬหบูชาแล้วสินะ...

ผมกำลังคุยกับเพื่อนอยู่ดีๆ ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงสะอื้นฮักๆ และทอดถอนใจ มันดังมาจากทางดงกล้วยริมรั้ว ข้างหน้าต่างห้องผมนี่เอง เอ๊ะ! หรือจะเป็นน้องแอน ที่อยู่บ้านไม้เก่าๆ ติดกับรั้วบ้านเรา

ผมรู้จักเธอครับ เราเป็นเพื่อนบ้านกัน เธอเป็นอะไรไปนะ?

จังหวะพอดีกับเพื่อนวางหู ผมเลยเปิดประตูออกมา ทันใดนั้น ดาวกับน้องชายผมก็ร้องเหวอ! และวิ่งถลันมาจากห้องกระจก ทั้งคู่บอกว่ากำลังเล่นเกมอยู่ดีๆ มีเสียง ผู้หญิงร้องฮื้อ...เสียงเย็นลากยาวอยู่ข้างหลัง

โอ๊ย! มันอะไรแน่? เป็นไปไม่ได้ที่น้องและดาวจะได้ยินเสียงผู้หญิงคนเดียวกับที่มาสะอื้นหลังห้องผม เพราะมันเป็นคนละด้าน แถมอยู่ห่างกันมาก

แม่ที่กำลังจะเข้าห้องนอนเลยไม่กล้า เพราะพวกเราทำเอาแม่ชักจะกลัวขึ้นมาน่ะซี!

และแล้ว...นาทีนั้นเองผมก็เพิ่งนึกออกว่าตอนหลับไปตะกี้ ผมฝันเห็นผู้หญิงมาเรียกที่ประตูบ้าน ซึ่งบ้านเราก็อยู่ตรงทางสามแพร่งของซอยนี้ มันมีอะไรแปลกๆ จากชาวบ้านที่ชอบเอากระทงเล็กๆ ใส่ข้าวมาวางอยู่เสมอ บางทีถึงกับจุดธูปด้วย

...ในฝัน ผมเปิดประตูออกไปเจอสาวผมสั้น แต่งชุดดำยืนก้มหน้าและยื่นมือมาหาผม ในมือเธอมีกระทงใบตองอันเล็กๆ ไม่ใช่กระทงที่เขาเอาไปลอยในคืนลอยกระทงนะครับ แต่เป็นกระทงใส่ข้าวน่ะ...ที่เธอยื่นมาตรงหน้าเป็นกระทงใบตองอันว่างเปล่า...

ผมไม่รู้ว่าเสียงสะอื้นที่ได้ยิน เสียงถอนใจฮื้อ...ที่ทำให้ดาวกับน้องผมผวา และผู้หญิงในฝัน กับกลิ่นเผาศพเมื่อตอนเย็น มันเกี่ยวเนื่องกันหรือเปล่า?

รุ่งเช้าคือวันอาสาฬหบูชา หรือที่เขาเรียกว่าวันพระใหญ่ ผมออกไปใส่บาตรและกรวดน้ำอุทิศส่วนกุศลให้ทุกวิญญาณ ไม่ว่าจะรู้จักหรือไม่รู้จัก

ขณะเปิดประตูเข้าบ้าน ผมเห็นสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นบนเสาข้างประตู นั่นคือมดดำฝูงใหญ่กำลังคาบไข่อพยพขึ้นที่สูง มันทำให้ผมนึกถึงผู้หญิงชุดดำในฝันเหมือนกัน และมันทำให้ผมระมัดระวังไม่เผลอเหยียบ หรือเอามือไปโดนมดพวกนั้นให้มันเป็นอันตราย

นี่ละครับ เรื่องแปลกๆ ที่เกิดขึ้นในวันพระใหญ่ของผมปีนี้!