ดิฉันเคยได้ยินเขาพูดกันมานานแล้วค่ะ ว่าคนกลัวผีมักจะโดน ผีหลอก ส่วนคนที่ไม่สนใจหรือไม่กลัวผีจะไม่โดนผีหลอก บอกตรงๆ ว่า ดิฉันคนหนึ่งละที่ไม่เชื่อเด็ดขาด!
ผีจะหลอกหลอนใคร หรือการปรากฏเป็นตัวตน เป็นเสียง หรือเป็น กลิ่นต่างๆ นั้น ผีไม่ได้มัวเลือกว่าใครจะกลัวหรือไม่กลัว นึกอยากจะหลอก ก็หลอกขึ้นมาดื้อๆ ถ้าสถานที่และโอกาสอำนวย เช่น ในวัดหรือตามซอยเปลี่ยวๆ เป็นต้น
วันนี้ดิฉันมีประสบการณ์เรื่องผีหลอกชนิดดุเดือดเลือดพล่านมาเล่า สู่กันฟังค่ะ!
จากเด็กบ้านนอกมาอยู่เมืองหลวงเพื่อเรียนหนังสือต่อ ตอนแรกก็อาศัยญาติๆ อยู่แต่แล้วก็ทนไม่ไหว ขนาดพ่อแม่จ่ายเงินแต่ญาติๆ ยังคิดว่าเราเป็นสาวใช้ซะอีก ต้องทำงานบ้านงกๆ ไม่เป็นอันพักผ่อน หรือมีเวลาดูหนังสือกับเขาหรอก การเรียนก็แย่ลงทุกที
ไม่อยากเป็นเด็กเก็บกด เลยส่งข่าวให้พ่อแม่รู้...ในที่สุดก็ตัดสินใจว่าอยู่หอพักดีกว่า เสียเงินทองพอๆ กันแต่ไม่ต้องแบกจ๊อบเป็นสาวใช้ไปด้วยไงคะ
เรียนหนังสือก็อยู่หอ พอสอบเข้าพยาบาลได้ก็อยู่หออีกแล้ว!
เป็นเด็กหอมาเกือบห้าปี มีประสบการณ์นับไม่ถ้วน แต่เรื่องอื่นๆ ขอข้ามไปนะคะ มาว่าด้วยเรื่องผีหลอกวิญญาณหลอนล้วนๆ แถมเยอะแยะอีกต่างหาก ยิ่งหอพักหญิงล้วนไม่ต้องพูดก็ได้ค่ะ เรื่องกลัวผีน่ะ เพราะกลัวกันทุกคนแหละ อยู่ที่ว่าจะกลัวมากกลัวน้อยเท่านั้นเอง
ถ้าจะมองถึงสถานที่ก็ต้องนับว่ามีส่วนนะคะ เพราะค่อนข้างเก่าและเงียบ กฎเกณฑ์เคร่งครัดยิ่งกว่าสมัยนี้...ไหนจะเรื่องมีคนเจ็บป่วยล้มตายในหออีกล่ะ ไม่มากก็น้อย...ต้องยอมรับความจริงกันตรงนี้ค่ะ
เจ็บป่วยตายก็มี ฆ่าตัวตายก็มี...สาเหตุจากอกหักบ้าง เรียนไม่ทันเพื่อนจนเกิดอับอาย รวมทั้งกลัวถูกพ่อแม่ดุด่า เลยตัดสินใจลาโลกโดยวิธีกินยาตายบ้าง ผูกคอตายบ้าง พุ่งลงมาจากระเบียงชั้นบนบ้าง...เพื่อนร่วมหอที่เห็นศพก็มี รู้ข่าวก็มี จะบอกว่าไม่กลัวผีเลยมันก็หนังอินเดียเกินไปนะคะ
ที่สุดสยองก็คือ "ไปปารีส" หรือรีดลูกที่นิยมเรียกกันว่า "มารหัวขน" นั่นแหละค่ะ บางคนก็น่าอ่อนใจแทนเพราะเล่นไปปารีสตั้ง 3-4 ครั้งแน่ะ ...หลายๆ คนถึงกับตกเลือดจนตายคาห้องพักก็มี!
โธ่! เพื่อนๆ หอเดียวกันก็เลยขนหัวลุกตั้งกันเป็นทิวน่ะซี...อึ๋ยยยย...
คนกลัวผีมากๆ นี่แหละค่ะตัวแสบที่สุด เพราะมันจะมีเรื่องผีมาตากลวงโบ๋มาเล่าให้เพื่อนห้องใกล้ๆ กันฟัง ไม่รู้ว่าเสกสรรค์มาจากไหน ล้วนแต่สุดหลอน แสนสยองทั้งนั้น...ที่ว่าเป็นตัวแสบก็เพื่อจะทำให้เพื่อนๆ พลอยกลัวผีไปกับมันด้วย นอนกันสองคนไม่พอ ต้องชวนมันเข้าไปนอน ด้วยเป็นสามคน
แล้วแม่ตัวแสบไม่มีเพื่อนร่วมห้องหรือไง? อ๋อ! มีค่ะ แต่ถ้าคืนไหนเพื่อนติดธุระติดงานต้องกลับดึก มันต้องนอนคนเดียวไงคะ ตัวเองกลัวผีเลยต้องมาเล่าเรื่องผีให้เพื่อนสยอง...แล้วชวนมันนอนห้องเดียวกันไง!
"เจ้าจุ๋ง" นี่เป็นหนึ่งในตัวแสบที่จะเล่าต่อไปนี้ละค่ะ
คืนนั้นเพื่อนร่วมห้องชื่ออ้วนไปเยี่ยมแม่ที่ป่วยหนักอยู่ลพบุรี ตกค่ำ นังจุ๋งก็เดินเอี้ยมเฟี้ยมมาห้องเราที่อยู่ติดกัน คือดิฉันกับเจ้าอ้อย...ดิฉันรู้ ทันก็จ้องมองไม่วางตา มันทำเหลียวซ้ายแลขวาอยู่ครู่หนึ่งแล้วยิ้มแหยๆ บอกว่า...ผีดุจริงๆ ว่ะ ไม่ได้แกล้งพูด! ดิฉันถามว่าดุยังไง? ผีที่ไหน? ทำไม ก่อนนั้นไม่เล่า?
"ผีที่ห้องฉันน่ะซี ถ้าไอ้อ้วนอยู่ก็ไม่น่ากลัวหรอก แต่อยู่คนเดียวมันกลัวว่ะ!"
แล้วไอ้จุ๋งก็เล่าว่า คืนก่อนกำลังนอนหลับอยู่กับไอ้อ้วนดีๆ ก็ได้ยินเสียง สะอึกสะอื้นจากข้างเตียง ต่างคนต่างหันไปดูกันก็ไม่อะไร...พอจะหันกลับ เท่านั้นแหละ ร่างดำๆ ของผู้หญิงก็ลอยขึ้นมาระหว่างเตียงทั้งสอง เหมือนเล่นกล...ก่อนจะหายวับไป
"ยังงี้จะให้ฉันนอนคนเดียวได้ไง" มันออดอ้อน "นะๆ พวกแกนอนสองคนก็ไม่สู้มีฉันนอนเป็นเพื่อนหรอก ขอนอนข้างเตียงก็ได้วะ"
ดิฉันมองสบตาเจ้าอ้อยก่อนจะพยักหน้า ไอ้จุ๋งยกมือไหว้ปลกๆ ชวนเจ้า อ้อยไปช่วยหอบที่นอนหมอนผ้าห่มหน่อย...ดิฉันอดนึกขำไม่ได้ว่าไอ้จุ๋ง มันเก่งที่มาตื๊อเราจนสำเร็จ
"ช่วยด้วย! ผีหลอก!!" ประตูเปิดผาง สองสาววิ่งหน้าเริ่ดเข้าห้อง... คล้ายกับมีลมแรงๆ กลุ่มหนึ่งพัดฮือเข้ามาด้วย ไอ้จุ๋งโจนขึ้นเตียงตาหูเหลือก เจ้าอ้อยโผเข้ามาหาดิฉันแล้วร้องไห้โฮ...มันนอนขึ้นอึ้ดทึ่ดอยู่เต็มเตียงเลย!
ตกลงคืนนั้นเรานั่งคุยกันแทบจะไม่ได้หลับได้นอน เจ้าอ้อยยืนยันว่าเปิด ประตูเข้าไปก็เห็นผีนอนอยู่บนเตียง แถมหันหน้ามามองจนแทบจะช็อกตาย คาที่...ดิฉันเชื่อค่ะเพราะไอ้จุ๋งขอย้ายห้องในวันรุ่งขึ้นเลย!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น