พี่สาวผมไปคลอดลูกที่โรงพยาบาลใกล้บ้าน แถวๆ ธนบุรีนี่ละครับ เป็นโรงพยาบาลที่ใหญ่ทันสมัย บรรยากาศทั่วๆ ไปไม่มีอะไรน่ากลัว แต่พอเดินเข้ามาในห้องที่ผมนอนอยู่นี่ซิ มันขนหัวลุกยังไงบอกไม่ถูก
แม่สั่งว่าตอนเย็นๆ หลังเลิกเรียนแล้ว อย่าเพิ่งกลับบ้าน ให้ไปที่โรงพยาบาลเพื่อสับเวรให้แม่กลับมาทำกับข้าวที่บ้านก่อน
แม่กำลังเห่อหลานคนแรกไงครับ!
พี่ผมเป็นลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนเสียด้วย แม่เลยไปเฝ้าทั้งวันทั้งคืน ทิงให้พ่อกับผมอยู่โยงบ้านดูแลบ้าน ตกเย็นแม่จะมาทำกับข้าวขึ้นโต๊ะไว้ให้เราเรียบร้อย จากนั้นแม่จะอาบน้ำ ซักผ้าเก่า เอาเสื้อตัวใหม่ไปนอนเฝ้าพี่จอยที่โรงพยาบาล
พี่สาวผมต้องอยู่เกือบสิบวันแน่ะ เพราะผ่าออกแล้วแผลยังติดเชื้ออะไรก็ไม่รู้ ผมเรียกไม่เป็น รู้แต่หมอยังไม่ให้กลับบ้าน
ที่จริงการไปอยู่ที่โรงพยาบาลเป็นเพื่อนพี่นี่ก็สนุกดีครับ ราวห้าโมงเย็นผมเดินจากโรงเรียน แวะซื้อขนมและหนังสือการ์ตูนติดมือไปด้วย เลยถูกแม่ดุบ่อยๆ ว่าเถลไถลกว่าจะไปถึงห้องพักพี่ก็เกือบมืดแน่ะ ตอนนั้นเป็นหน้าหนาวนี่ครับ เดือนธันวาคมค่ำเร็วจะตายหกโมงเย็นก็มืดสนิทแล้ว
ผมจะอยู่กับพี่ถึงสองทุ่ม รอจนแม่ไปถึงแล้วค่อยเดินกลับบ้าน
เราเป็นพี่น้องที่รักกันมาก ผมเกิดหลังพี่ตั้ง 12 ปี แม่บอกว่าทีแรกคิดว่าจะมีพี่จอยคนเดียวซะอีก แต่ผมก็เป็นลูกหลงมาเกิดเป็นลูกชายแม่จนได้ พี่จอยน่ะไม่หวังจะให้เด็กอายุ 15 อย่างผมดูแลปรนนิบัติอะไรหรอก แค่อยู่เป็นเพื่อนเท่านั้นแหละ
พี่เค้ากลัวผีไงครับ อยู่ในห้องคนเดียวไม่ได้!
"โจ้รู้มั้ย เมื่อคืนพี่ฝันแปลกๆ" นั่นไง...พี่จอยมีเรื่องเล่าแล้ว "มีผู้หญิงท้องป่องตัวเขียวอื๋อมายืนข้างเตียงนี่"
"สงสัยก่อนพี่จอยจะมา อาจจะมีคนตายทั้งกลมคาเตียงก็ได้"
ผมคิดอย่างนั้นจริงๆ ก็เลยพูดออกไปตรงๆ พี่จอยหน้าจ๋อยเลยละครับ แล้วเหลือกตาลงมองเตียงที่ตัวเองนอนอย่างหวาดเสียวเต็มที
ผมบอกพี่เค้าว่าไม่ต้องคิดมากหรอก ในโรงพยาบาลทุกแห่งน่ะ ทุกๆห้องผู้ป่วยย่อมจะมีคนมานอนตายแล้วทั้งนั้น กลัวไปก็เปล่าประโยชน์ ทำใจให้สบายดีกว่า ช่างเถอะ...ผมอยู่นี่ทั้งคน เดี๋ยวแม่ก็มานอนเฝ้าทั้งคืน แม่ยังไม่เคยเจอะเจออะไร พี่จอยอาจคิดมากไปเองก็ได้
กำลังพูดๆ อยู่ผมก็เห็นอะไรสีขาวๆ แวบๆ อยู่ตรงประตูด้านในห้อง อ๋อ...คุณพยาบาลคนสวยนั่นเอง เธอเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ!
ผมเลิกคุยเรื่องผีกับพี่จอยเพราะเกรงใจคุณพยาบาลน่ะครับ ผมเลยหบิบการ์ตูนญี่ปุ่นขึ้นมาอ่าน ส่วนพี่จอยก็นอนดูวิวไปเรื่อย เวลาผ่านไปนาน เราสองคนเริ่มหันมามองหน้ากัน...คุณพยาบาลนั่นทำไมหายเข้าไปในห้องน้ำนานจัง...รึว่าท้องผูก?
"โจ้ไปดูซิ!" พี่จอยพูดเสียงกระซิบ ส่วนผมน่ะเสียวสันหลังวาบ "ตะกี้โจ้เห็นใช่มั้ย? คงไม่ใช่ผีนะ"
ผมพยักหน้ายอมรับว่าเห็นคุณพยาบาลคนนั้นเหมือนกัน รูปร่างเล็กๆอ้อนแอ้น ผมขมวดเป็นมวยอยู่ที่ท้ายทอย ผมเห็นหน้าไม่ชัด แต่สิ่งที่สะดุดตาคือเธอมีไฝสีดำเม็ดใหญ่มากที่ข้างลำคอ
ขณะลุกขึ้นจะเดินไปที่ห้องน้ำ ซึ่งอยู่ห่างแค่ไม่กี่ก้าว ผมรู้สึกหนาวๆพิกล!
มานึกทบทวนเหตุการณ์ ราวสิบนาทีก่อน ผมเห็นพยาบาลเดินเข้าไปในห้องน้ำ จริงซินะ...ถึงจะเห็นเต็มตาแต่ไม่ยักได้ยินเสียง ไม่มีเสียงเปิดประตูเข้ามาในห้อง ไม่มีเสียงอะไรดังลอดออกมาจากห้องน้ำ ทั้งๆประตูก็เปิดอยู่อย่างนั้นแหละ
ทุกอย่างเงียบเชียบเหมือนนางพยาบาลไม่มีตัวตน
ไม่มีตัวตน?! งั้นก็แปลว่าเธอไม่ใช่คนน่ะซิ...บรื๋อส์...
"ไปดูซิ เร้ว!" พี่จอยเร่งเมื่อเห็นผมยืนนิ่งขึง ผมขยับขาเดินไปที่ห้องน้ำแล้วค่อยๆ ชะโงกหน้าเข้าไปมอง ก่อนจะรายงานเสียงสั่นๆ ให้พี่สาวฟังว่า "ไม่มีใครเลยฮะพี่...สาบาน"
"เอ...หรือว่าเขาจะออกไปแต่เราสองคนไม่ทันเห็น?" พี่สาวผมยังมองโลกในแง่ดีเอาไว้ก่อน...ทั้งๆ ที่เป็นไปไม่ได้!
คราวนี้พี่จอยรีบกดออดเรียกพยาบาลที่อยู่เวร เพียงนาทีเศษเธอก็เข้ามาอย่างยิ้มแย้ม ก่อนที่สีหน้าจะเปลี่ยนทันที เหมือนกับพี่จอยเล่าเรื่องแปลกประหลาดแต่น่าขนลุกขนพองให้ฟัง
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ไม่เคยมีอะไร! ทำใจให้สบาย...ไม่มีอะไรจริงๆ ค่ะ อย่าคิดมากนะคะ
เธอพูดเสียงแหลมพิกล พูดเร็วๆ ด้วย แบบที่เขาว่า "พูดเร็วจนลิ้นพันกัน" เหมือนผู้ประกาศข่าวทีวีบางคนไงครับ ไม่รู้ว่าจะรีบร้อนขนาดกระหืดกระหอบ ฮั่กๆ ไปถึงไหนกัน?
อย่างคุณพยาบาลน่ะน่าเห็นใจ เพราะเธอพูดเร็วเพราะกลัวผี...นั่น! ขนแขนเธอสแตนด์อัพกรูเกรียวเห็นๆ
พี่จอยนอนโรงพยาบาลอีกสามวัน แม่ก็รู้เรื่องนี้ แต่แม่บอกว่าไม่กลัว... เรื่องผีกับโรงพยาบาลน่ะปกติมาก! ผมบอกพี่จอยว่าไม่ต้องกลัวผีที่มาเข้าฝันหรอก นางพยาบาลผู้ไม่มีตัวตนนั่นซิ ของจริง...ผมเป็นพยานได้ครับ!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น