น้าแหม่มเป็นเพื่อนของแม่ผม แต่ก็ไม่ได้สนิทกันหรอกครับ นานทีปีหนถึงจะไปมาหาสู่กันทีเพราะต่างคนต่างก็มีภาระ สามีน้าแหม่มเป็นข้าราชการ ต้องไปทำงานต่างจังหวัด แต่เมื่อสองปีก่อนเขาเสียชีวิต น้าแหม่มเลยต้องหอบจุ๊บแจง-ลูกสาวคนเดียวกลับมาอยู่กรุงเทพฯ
แม่กับน้าแหม่มเริ่มสนิทสนมกันอีกครั้ง และแล้วจุ๊บแจงก็ประสบอุบัติเหตุจมน้ำตาย เรื่องอันชวนขนหัวลุกก็บังเกิดนับแต่นั้น!
เมื่อ 2 ปีก่อนผมอยู่มหาวิทยาลัยปี 3 จุ๊บแจงอ่อนกว่าผม 2 ปี เธอเป็นเด็กสาวที่เรียบร้อยขี้อายมาก หรือจะอายเฉพาะเวลามาบ้านผมก็ไม่รู้ซินะครับ ดูท่าเธอไม่ค่อยเต็มใจมากับแม่เธอเลย ป้าสุข-คนรับใช้บ้านเราเคยได้ยินจุ๊บแจงบ่นกับน้าแหม่มว่า
"แม่ไม่น่าพาหนูมา บ้านนี้เขามีลูกชาย...หนูอายนะ!"
ผมน่ะเอ็นดูจุ๊บแจงอยู่บ้าง เหมือนน้องสาวครับ จริงๆ แล้วผมไม่เคยพูดเคยทักจุ๊บแจงแม้แต่คำเดียว เพราะต่างคนต่างเขิน ก็เรารู้ทันนี่นาว่าแม่เราพยายามจับคู่ให้เราเป็นแฟนกัน มันก็เลยกระอักกระอ่วนพิกล
ที่จริงผมไม่ได้รังเกียจหรือหมั่นไส้เธอนะครับ จุ๊บแจงเป็นเด็กตัวบอบบางหน้าตาน่ารักดี ตาโต จมูกโด่ง และเรียบร้อย ซึ่งเป็นคุณลักษณะที่เด็กสาวสมัยนี้ไม่ค่อยมีกันซักเท่าไหร่
ความที่ผมมีความรู้สึกดีๆ ต่อเธอ ทำให้ใจหายวูบเมื่อได้ข่าวเธอตาย!
วันนั้น จุ๊บแจงไปเที่ยวน้ำตกที่นครนายกกับเพื่อนๆ มหาวิทยาลัยของเธอแล้วเป็นตะคริว กว่าเพื่อนจะรู้ก็สายเกินแก้เสียแล้ว น่าเสียดายที่สุด
คนที่เสียใจแทบตายตามก็คือน้าแหม่ม กอดแม่ผมแล้วร้องไห้จนเป็นลมฟุบไปตั้งหลายรอบแน่ะ ผมสงสารมากเลยเข้าไปกอด แล้วบอกว่าให้นึกเสียว่าผมเป็นลูกชาย ผมจะดูแลน้าแหม่ม เพราะแกก็เท่ากับเหลือตัวคนเดียวแล้วนี่ครับ
ในพิธีรดน้ำ ผมมองหน้าจุ๊บแจง...ขนาดตายแล้วเธอยังดูสวยน่ารัก แค่ซีดขาวเหมือนหินอ่อน หลับตาพริ้ม สงบ...ไม่มีเครื่องสำอางเลย ใสสะอาดจริงๆ เธอคงไปเป็นนางฟ้าแล้วละครับ ป่านนี้น่ะ
ตอนรินน้ำอบไทยรดมือเล็กๆ ของเธอน่ะ ผมบอกเธอในใจว่าไม่ต้องห่วงแม่นะ พี่ไม่ทิ้งแม่ของจุ๊บแจงหรอก จะดูแลให้ดีที่สุด!
น้าแหม่มกับจุ๊บแจงเป็นแม่ลูกที่ผูกพันกันมากเหลือเกิน ดังนั้น ผมไม่แปลกใจเลยที่น้าแหม่มไม่สามารถอยู่ตามลำพัง ในบ้านที่เคยอยู่กับลูกสาวได้ บ้านนั้นเงียบเหงาวังเวง เศร้ามากๆ แม่ผมชวนน้าแหม่มมาอยู่ด้วย จะนานเท่าไหร่ก็ได้ หรือคิดจะอยู่ตลอดไปเลยก็ไม่มีใครว่า ตัวผมเอง พวกพี่ๆ และคุณพ่อก็เต็มใจทั้งนั้น
ผมยกห้องนอนผมที่ชั้นล่างให้น้าแหม่ม ส่วนตัวผมเองขึ้นไปนอนกับพี่ชายคือพี่ปอ ปีหน้าพี่ปอจะไปเรียนต่อที่ออสเตรเลีย พวกเราไม่หวงห้องกันหรอกครับ
น้าแหม่มขนของมาอยู่บ้านเราตั้งแต่วันงานศพจุ๊บแจงวันแรก เพราะแกไม่สามารถทำใจกลับไปอยู่บ้านได้ แม่ลงมานอนเป็นเพื่อน คอยปลอบโยนดูแล เพราะน้าแหม่มเสียใจมากถึงขั้นต้องกินยาระงับประสาทตามที่แพทย์สั่ง
แม่คอยมาคุมเพราะกลัวว่าน้าแหม่มจะฆ่าตัวตายตามลูกสาวไป!
ตอนตี 3 แม่ผมลุกมาเข้าห้องน้ำ ซึ่งต้องเดินออกจากห้องนอนไปที่ใต้บันไดทางเข้าห้องรับแขก ไม่ไกลนักหรอกครับ...ความกลัวผีทำให้แม่เปิดไฟสว่างจ้า สวิตช์ไฟทางเดินน่ะอยู่ข้างประตูห้องผม แค่เอื้อมือออกมานิดเดียว
ทันทีที่ทุกอย่างสว่างกระจ่างตา แม่ก็มะงุมมะงาหราเพราะยังงัวเงีย แต่ทันใดนั้น แม่ก็เหยียบลงไปบนน้ำเปียกๆ พอมองดูที่พื้นไม้กระดานปาร์เกต์ แม่เห็นชัดเป็นรอยเท้าเล็กๆ เดินจากประตูห้องรับแขก ตรงเข้ามาที่ประตูห้องนอน
เท่านั้นแหละครับ แม่หันกลับเข้าห้อง...ไม่ไปแล้วห้องน้ำ
ฝ่ายผมที่นอนหลับอุตุอยู่ชั้นบนก็เกิดฝันประหลาด...ผมฝันว่าตัวเองลงมายืนอยู่ที่เชิงบันไดชั้นล่าง ท่ามกลางความมืดนั้น เห็นจุ๊บแจงเดินเข้าประตูห้องรับแขกมา ตัวเธอเปียกโชก ผมยาวลู่ลงมาตามบ่าตามไหล่เหมือนสาหร่าย เธอใส่เสื้อยืดและกางเกงขาสั้น ดูหนาวสั่นเชียว
จุ๊บแจงเดินฝ่าความมืดไปหยุดที่หน้าประตูห้องนอน เอามือทาบประตูแล้วร้องไห้ พร่ำเรียก แม่...แม่...เสียงเธอเหมือนลมพัด
ในฝันนั้นผมยืนมองและไม่กลัวเธอ แต่สงสารมาก ก็บอกย้ำว่าไม่ต้องห่วงสัญญาว่าจะดูแลน้าแหม่ม...แบบเดียวกับที่พูดในใจตอนรดน้ำบนมือจุ๊บแจง เธอหันมามองผมแล้วพยักหน้าช้าๆ จากนั้นก็ละลายหายไปในความมืด...
ผมนึกว่าฝันเพราะคิดมาก ที่ไหนได้ ตอนเช้าพอผมเล่าให้แม่ฟัง แม่ตาโตเลยบอกว่าเมื่อคืนตอนตี 3 แม่เห็นรอยเท้าเปียกน้ำเดินเข้าบ้าน!
เราขนลุกทั้งตัว ไม่มีอะไรให้ต้องสงสัยเลย จุ๊บแจงมาแน่ๆ ผมฝันเห็นเธอจริงๆ ส่วนแม่ก็เห็นพยานหลักฐาน...คือรอยเท้าเปียกน้ำ
น้าแหม่มฟังที่ผมกับแม่เล่า ดูแกสงบใจได้ดีขึ้น เพราะรู้ว่าถึงร่างกายจะเน่าเปื่อย ตายไป แต่วิญญาณจุ๊บแจงยังอยู่ใกล้ๆ ถ้าตายแล้ววิญญาณยังอยู่ ก็แปลว่าวันหนึ่งเมื่อน้าแหม่มตายก็จะได้ไปอยู่กับลูกสาวอีก
เรื่องนี้ผ่านมาหลายเดือนแล้ว น้าแหม่มเข้มแข็งพอที่จะกลับไปอยู่ที่บ้านของตัวเอง ซึ่งไม่ไกลจากบ้านเรานัก ผมกับแม่ยังไปเยี่ยมบ่อยๆและชวนกันไปเที่ยว...ผมดูแลน้าแหม่มตามที่สัญญาไว้กับจุ๊บแจงผู้น่าสงสารครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น