"เราชาวนครอยู่เมืองพระ มั่นอยู่ในสัจจะศีลธรรม กอปรกรรมดี มีมานะพากเพียร ไม่เบียดเบียนทำอันตรายผู้ใด"
ไม่ต้องบอกก็คงรู้แล้วนะครับ ว่าเป็นคำขวัญของจังหวัดนครศรีธรรมราช พวกเรา "ชาวคอน" หรือ "คนคอน" สุดจะภาคภูมิใจในบ้านเมืองของตัวเองว่าเป็นชุมชนเก่าแก่ก่อนประวัติศาสตร์ มีความเจริญรุ่งเรืองสูงสุดเป็นพันปีมาแล้ว
คนจังหวัดอื่นๆ มักจะหาว่าพวกเราเป็นคนดุ ขอยืนยันยันว่าไม่ใช่หรอกครับ แต่ยอมรับว่าเป็นคนรักพวกพ้อง ไม่รังแกใครก่อน แต่ไม่ยอมให้ใครมาหยามง่ายๆเด็ดขาด
เรียกว่าเป็นคนจริงใจสุดๆ ละกัน!
แหม! พวกผมน่ะคนเมืองพระ เมืองกวีนะครับ ไม่ใช่บ้านป่าเมืองเถื่อนซะที่ไหน
วัดนางพระยา วัดพระมหาธาตุโด่งดังสุดๆ เพราะเป็นแหล่งกำเนิดองค์พ่อจตุคามรามเทพ ใครๆ ก็รู้กันอยู่ ไม่ใช่ว่ามาโฆษณาหรือประกาศสรรพคุณ "ราชันย์ทะเลดำ" หรอกครับ ท่านดังทั่วทั้งประเทศและต่างประเทศมาเป็นปีแล้ว เมืองคอนบ้านผมที่เคยสงบมาช้านานเลยคึกคักเหลือเชื่อ กลายเป็นแหล่งท่องเที่ยวบูมระเบิดไปเลย
ถ้าพูดถึงกวีก็อย่างท่าน "ศรีปราชญ์" ในอดีต ท่านอังคาร กัลยาณพงศ์ และท่านภิญโญ ศรีจำลองไงครับ ...ขอยกตัวอย่างกลอนประจำถิ่น เห็นว่าทั้งให้ความรู้และอารมณ์ขันดีไม่หยอกจะบอกห้าย...เอ๊ย! จะบอกให้
"อยากเป็นครูต้องอยู่วัดโพธิ์
อยากกินขนมโคต้องอยู่วัดวัง
อยากเป็นช่างต้องอยู่วัดจันทร์
อยากเป็น "จันหวัน" ต้องอยู่วัด..."
"จันหวัน" หมายถึงคนเกะกะเกเร ไม่เอาไหน หรือ "ไม่เอาถ่าน" ส่วนที่ต้องใส่จุดๆๆ ไว้เพราะโยนไปวัดไหนล้วนแต่โบกไม้โบกมือร้องเสียงหลง "ม้ายฉ่าย...ม่ายฉ่าย" กันทั้งนั้นแหละครับ...ขืนฟันธงโครมครามไปจริงๆ เดี๋ยวชาวบ้านแถววัดนั้นเขาจะเกลียดขี้หน้าผมซะเปล่าๆ ไม่ใช่อะไร
วันนี้จะเล่าเรื่องขนหัวลุกให้ฟัง!
ผมเจอะเจอมาด้วยตัวเองกับเพื่อนชื่อไอ้นุ้ย ตอนแรกผมนึกว่าตาฝาดไป ที่ไหนได้ล่ะ เพื่อนมันก็เห็นเหมือนกัน ทั้งๆ ที่อยู่ในร้านน้ำชาริมถนน ผู้คนคึ่กๆ แสงไฟสว่างไสวแท้ๆ ขอบอก
พวกวัยรุ่นบ้านผมน่ะไม่เกะกะเกเร สร้างปัญหาเดือดร้อนให้ใครๆ หรอกครับ สาเหตุเพราะเป็นคนเมืองพระอย่างที่ว่า
ตกค่ำไม่ค่อยชอบกินเหล้ากินเบียร์ให้หมดเปลืองเงินทอง แถมทำให้เสียสุขภาพอีกต่างหาก พอกินข้าวกินปลาอิ่มหนำแล้ว พวกเราก็จะไปพบกันที่ร้านน้ำชา กินโรตีจิ้มนมกับน้ำตาลทราย ซดชาร้อนหอมกรุ่น ล้างปากล้างคอด้วยชาจีน...แสนสุขซะไม่มี!
ถ้าใครยังไม่ได้กินข้าวมาก่อน หรือเกิดหิวก็จะมีข้าวปลาอาหารขายในร้านน้ำชานั่นแหละคุณ ข้าวมันไก่ ข้าวหมกไก่ มีทั้งนั้น
กินกันไปคุยกันไป ส่วนมากมักจะเป็นเรื่องการบ้านการเมือง ขนาดคนขี่สามล้อยังวิพากษ์วิจารณ์การเมืองได้อร่อยเหาะเลยครับ นับประสาอะไร อ้อ! มีฟุตบอลนัดสำคัญๆ อย่างในตอนนี้ พวกเราก็ดูทีวีจอใหญ่กันสนุกสนานครึกครื้น ส่วนมากดูเอามันมากกว่าจะเล่นพนันนะครับ
จากนั้นก็ขี่มอเตอร์ไซค์หรือเดินกลับบ้าน เพราะตอนกลางคืนหาสามล้อยากหน่อย ไม่เหมือนกับตอนกลางวัน ถ้าดึกก็หารถยากเอาการ แต่เดินกลับบ้านที่ไม่ไกลนักก็ช่วยย่อยอาหารดีไม่หยอกจะบอกให้
คืนเกิดเหตุผมขี่มอเตอร์ไซค์ให้ไอ้นุ้ยซ้อนท้ายออกจากบ้านไปร้านน้ำชาเจ้าประจำ!
ร้านนี้คนแน่นมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ผมกินมาตั้งแต่สมัยเป็นวัยรุ่น โรตียัง 5 บาท จนมาถึง 12 บาท ไม่ว่าจะใส่ไข่หรือไม่ใส่ก็ราคาเดียวกัน เพราะใส่ไข่ได้โรตีแผ่นเดียว
แหม! ฟุตบอลในทีวีด้านในกำลังมัน คนแน่นทุกโต๊ะ ส่วนมากคุ้นหน้ากันทั้งนั้น เราต้องนั่งโต๊ะหน้าร้านตรงข้ามกับหนุ่มหน้าเข้มอีกสองคน ใกล้ๆ กับพี่บังกำลังทอดโรตีมือเป็นระวิงทางซ้ายมือ ไอ้นุ้ยช่างพูดก็ยิ้มแย้มพูดคุยกันพอหอมปากหอมคอ
ลูกค้ามาออกันหน้าร้าน โต๊ะว่างเมื่อไหร่ก็ได้เข้าไปนั่ง เรารอจนได้โรตีใส่ไข่มากินกับชาร้อน...กินกันไปคุยกันไป นึกถึงสมัยก่อนที่เคยมากัน 4-5 คน เดี๋ยวนี้ไปเรียนที่กรุงเทพฯ จบแล้วก็ทำงานทำการ ได้ลูกได้เมียที่นั่น นานๆ จะกลับบ้านซะทีจนทำให้ห่างเหินกันไป ได้เพื่อนฝูงใหม่ๆ ที่ถือว่าเป็นเรื่องปกติธรรมดา
ผมมองดูผู้คนและรถราที่ผ่านไปมา ใครรอไม่ไหวก็เร่ไปกินร้านข้างๆ หรือไม่ก็ฝั่งตรงข้าม...พอดีเหลือบเห็นเพื่อนเก่ามายืนรออยู่หน้ากระทะโรตี คงจะรอโต๊ะว่าง พอดีโต๊ะเราก็นั่งกันเต็ม ผมหันไปถามไอ้นุ้ยว่านั่นไอ้ปื๊ดใช่มั้ย? เพื่อนหันไปมองก็พยักหน้า...มันคงเพิ่งกลับจากกรุงเทพฯ มาเยี่ยมบ้าน!
ทันใดนั้นเองผมก็เย็นวาบไปทั้งตัว ขนลุกซ่าเมื่อนึกอะไรขึ้นได้ หลุดปากว่า...ไอ้ปื๊ดมันตายเพราะรถคว่ำที่ขนอมมาตั้ง 2 ปีก่อนแล้วนี่นา! ไอ้นุ้ยอ้าปากค้าง...จริงของมึง....ก่อนที่จะหันขวับไปพร้อมๆ กัน
ไม่มีไอ้ปื๊ดยืนอยู่ที่นั่นแล้ว...เรารีบจ่ายเงินบึ่งรถกลับบ้านทันที พูดตรงกันว่าโชคดีที่ไม่ได้นึกออกตอนเห็นหน้าไอ้ปื๊ดว่ามันตายแล้ว ไม่งั้นอาจจะช็อกคาที่ก็ได้ จริงมั้ยครับ?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น