ผี! ห้องดับจิต

เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อน ตอนนั้นดิฉันอายุประมาณ 18-19 ปี ดิฉันนับว่าเป็นเด็กแก่นแก้วคนหนึ่งมาตั้งแต่เด็ก ไม่เคยกลัวอะไร นิสัยของดิฉันเหมือนเด็กผู้ชาย ชอบปีนป่ายต้นไม้เล่นโดยเฉพาะต้นไม้ที่มีผลให้กินได้ อย่าง มะม่วง ชมพู่ หรือแม้กระทั่งมะขาม ก็ชอบอาสาที่จะปีนขึ้นไปเก็บผลของมัน โยนลงมาให้เพื่อนๆที่รอรับอยู่ข้างล่าง ส่วนตัวของดิฉันก็เก็บไปกินไปอยู่บนต้นนั่นเอง

นิสัยแก่นแก้วแสนซนของดิฉันติดตัวมาจนถึงรุ่นสาวจนกระทั่งสอบเข้าเรียนที่วิทยาลัยพยาบาลประจำจังหวัดได้ นิสัยนั้นก็ยังไม่หาย ยังชอบปีนป่ายต้นไม้อยู่เหมือนเดิม วิทยาลัยพยาบาลแห่งนี้อยู่ติดกับโรงพยาบาลของรัฐแห่งหนึ่งโดยมีรั้วกั้น ริมรั้วในโรงพยาบาลจะมีต้นมะม่วงขึ้นเรียงไปตามแนวรั้ว มีประตูเล็กๆเปิดเข้าออกระหว่างวิทยาลัยกับโรงพยาบาล

เต่าวัดพยาบาท

พรานคงและคนรุ่นเก่า ๆ ให้สัจจะปฏิญาณว่า ถึงจะล่าสัตว์ก็จริง แต่จะไม่ล่าและฆ่าลิง ค่าง บ่าง ชนี เพราะสัตว์เหล่านี้เมื่อถลกหนังออกแล้ว มีสภาพคล้ายเด็กทารกแดง ๆ และเลือกไม่ฆ่า ช้าง เต่า เพราะสัตว์ที่ว่านี้ อายุยืน การฆ่าสัตว์ที่อายุยืนนั้นท่านว่า ...ชดใช้เวรใช้กรรมกันชาติตกนรกหลายขุมนัก
หลายคนพูดเล่น ๆ ว่า กรรมนั้นมนุษย์สร้างกันแยะเหลือเกินมากเสียจนล้นเมืองนรกแล้ว ยังไงก็ไม่เบาบางลง ดังนั้นเมื่อมนุษย์ยังไม่วางมือจากกรรม ก็ให้กรรมนั้น จัดการลงโทษเสียแต่เมืองมนุษย์เพื่อแบ่งเบาเมืองนรกบ้าง คนที่ไม่เชื่ออาจจะหัวเราะเยอะว่างมงาย พวกโบราณล้าสมัย เป็นความเชื่อของบุคคล เพราะอะไรๆที่ถึงขั้นเป็นเวรเป็นกรรมต่อกันนั้นมักจะทันตาเห็นในชาตินี้ภพนี้นี่แหละ
นายชาติมีอาชีพเก็บมะพร้าวขาย เพราะพ่อของนายชาติมีที่ดินอยู่หลายไร่ เป็นมรดกจากพ่อแม่ ทิ้งไว้ให้ การหากินเลี้ยงชีพของนายชาติจึงไม่ฝืดเคือง เขาได้แต่งงานกับสาวหมู่บ้านเดียวกันและมีลูกด้วยกัน 2 คน นิสัยของนายชาติค่อนข้างไปทางเกเร ชอบดืมเหล้าเล่นการพนัน พรรคพวกเพื่อนฝูงของนายชาติมีนิสัยคล้ายคลึงกัน

แรงอาฆาต

"ตรีณา" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกของคนไม่เชื่อเรื่องผี

ดิฉันไม่เคยเชื่อว่าเรื่องภูตผีปีศาจมีจริง นอกจากเรื่องเหลวไหล ไร้สาระที่มีแต่เด็กๆ กับคนหัวโบราณ งมงายเรื่องอาถรรพณ์ ปาฏิหาริย์ จิตอ่อน อารมณ์อ่อนไหว เชื่อคนง่าย เห็นอะไรก็คิดว่าเป็นภูตผีไปหมด

คนประเภทนี้มักชอบสะกดจิตตัวเอง ขาดความเข้มแข็ง เชื่อมั่น อยากเห็นในสิ่งที่ตัวเชื่อ ก็เท่านั้นเอง!

แม้แต่จะได้พบกับเหตุการณ์สยดสยองด้วยตัวเองมาแล้ว ดิฉันก็ยังไม่อยากเชื่อเรื่องผี...ส่วนคำตอบแท้จริงจะเป็นอย่างไร ขอบอกว่าไม่ทราบจริงๆ ค่ะ

เพื่อไม่ให้เสียเวลาของท่าน ดิฉันขอเล่าประสบการณ์ขนหัวลุกที่ประสบมาให้ท่านฟังเลยนะคะ

เมื่อครั้งเกิดปัญหาทางเศรษฐกิจรุนแรง ฟองสบู่แตกใหม่ๆ ดิฉันกับเพื่อนร่วมงานโชคดีที่บริษัทของเราเป็นปึกแผ่นมั่นคง ไม่ต้องปลดพนักงาน หรือให้พนักงานลาออกโดยมีเงินล่อใจ 6-8 เดือน ดิฉันต้องคอยปลอบใจเพื่อนๆ ที่ทำงานบริษัทอื่น...แม้แต่ทำงานแบงก์ก็ไม่วายมีผลกระทบค่ะ

ไม่ทราบจะให้กำลังใจอะไรดีไปกว่า ชีวิตก็อย่างนี้แหละ! ทุกข์กับสุข สมหวังกับผิดหวัง หัวเราะและน้ำตาเป็นของคู่กันเสมอมา

เรื่องผีใน มหาวิทยาลัยมหิดล ศาลายา

เรื่องราวอันน่าสะพรึงกลัวอยู่ไม่น้อย “ปาล์ม” นักศึกษาปริญญาโท สาขาวิชาเทคโนโลยีการบริหารสิ่งแวดล้อม เล่าประสบการณ์ให้พวกเราได้ฟังกัน

ปาล์ม เริ่มต้นเล่าว่า สมัยก่อนเคยได้ฟังตำนานจาก คนเก่าคนแก่ของมหาวิทยาลัยมหิดล ว่า พื้นที่ในเขต "ศาลายา" คือชื่อตำบลหนึ่งที่ตั้งอยู่ใน จ.นครปฐม และปัจจุบันที่ดินส่วนหนึ่งของ ต.ศาลายา ก็เป็นที่ตั้งของมหาวิทยาลัยมหิดล ในอดีตศาลายานี้ขึ้นชื่อว่าเป็นแหล่งซ่องสุมโจรและเลื่องลือกันว่า "ผีดุ" มักปรากฏตัวให้ใครต่อใครเห็นอยู่เป็นประจำ

ชื่อ "ศาลายา" มีเล่าต่อกันมาหลายทาง สมัยก่อนศาลายาจะเป็นชื่อที่คู่มากับ "ศาลา ทำศพ" ซึ่งมีผู้สันนิษฐานว่า แต่ก่อนสถานที่ 2 แห่งนี้ น่าจะเคยมีเหตุการณ์ที่ทำให้คนเจ็บไข้ล้มตายกันมาก จึงมีการตั้งศาลาขึ้นจ่ายยาแก่คนเจ็บเหล่านั้น และเมื่อล้มตายก็จัดการเผาศพจึงมีชื่อทั้ง "ศาลายา" และ "ศาลาทำศพ" ต่อมาเห็นว่าชื่อ "ศาลาทำศพ" ไม่เป็นมงคลจึงเปลี่ยนชื่อเป็น "ศาลาธรรมสรพณ์" และยังใช้ในปัจจุบัน

ไปจับผี

"เด็กซน" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกเมื่อไปลองของในบ้านร้าง

ผมกับเพื่อนๆ อยากรู้ว่าผีมีจริงรึเปล่า? เราจะรู้คำตอบได้ยังไงล่ะครับ ถ้าไม่ได้ไปพิสูจน์ให้แจ่มแจ้งแดงแจ๋ด้วยตัวเอง?

พอดีในซอยบ้านเจ้าโอ-เพื่อนซี้ของผมก็ดันมีผีบ้านร้าง เขาลือกันว่าผีดุน่าดู คนในบ้านฆ่ากันตายเพราะความหึงหวง ไม่มีใครกล้าเฉียดใกล้บ้านนี้หรอก แต่พวกผมมีแผนสุดเจ๋ง ไอเดียกระฉูดขึ้นมา

เราเรียกว่าแผนตามล่าหาผีครับ!

วันที่เราเลือกปฏิบัติการคือวันขึ้น 15 ค่ำ เดือน 6 ศุกร์ที่ 12 พฤษภาคม พ.ศ.2549 ตรงกับวันวิสาขบูชา พระจันทร์เต็มดวงสวยแจ่ม เหลืออีกแค่สองวันเราจะเปิดเทอมขึ้น ม.6 แล้ว วีกเอ็นด์สุดท้ายนี้ขอสนุกกันให้เต็มที่

เงาสยอง

"ชายน้อย" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากหน้าต่างข้างบ้าน

บ้านที่อยู่ตรงข้ามบ้านผมนั้น มีบานหน้าต่างที่สวยมากครับ เขาติดกระจกสี มีสีเหลือง แดง เขียว ฟ้า เวลาเปิดไฟในห้อง แสงไฟจะส่องผ่านกระจกออกมาดูลานตา ผมมองไม่เบื่อเลยแทบทุกคืน

มันเป็นหน้าต่างรูปโค้งกว้างใหญ่ บนชั้นสอง ซึ่งผมรู้ว่าเป็นห้องนอนของลูกสาวเจ้าของบ้านน่ะครับ เสียดายแต่ตอนหลังๆ นี้ ไฟในห้องนั้นไม่ค่อยได้เปิด บางวันมันมืด เหงา เห็นแล้ววังเวงใจชอบกล

ผมได้ข่าวว่าเจ้าของห้องมีเรื่องทุกข์ใจหนักหนาสาหัสเชียว!

กรุณาอย่าคิดว่าผมหลงเสน่ห์สาวสวย เจ้าของห้องนอนกระจกสีนะครับ เธอเป็นนักศึกษาปี 4 ส่วนผมน่ะแค่เด็กม.3 เท่านั้น แหม! รุ่นใหญ่กว่าเยอะเลย ไม่คิดจะข้ามรุ่นหรอกฮะ! ผมเรียกเธอว่าพี่ปู (คนสวย) เธอเป็นลูกสาวคนเดียวของคุณป้าปุ๊กับคุณลุงอุดม เพื่อนบ้านที่สนิทกับครอบครัวผมอย่างดี

พี่ปูเรียนเก่งมาก ถึงจะเป็นคนสวยแต่ก็คร่ำเคร่งกับการเรียน ผมไม่เคยเห็นพี่ปูไปเที่ยวที่ไหนเลย ตอนเช้าไปมหาวิทยาลัย ตอนเย็นกลับมาแทบตรงเวลาเป๊ะทุกวัน ก่อนพระอาทิตย์จะตกดิน

พอค่ำลง หน้าต่างห้องพี่ปูก็ดูสวยด้วยสีแพรวพราว!